دیری چشم به راهمان می گذارد،با این همه چه زود فرو می ریزدروح شکوفه های گیلاس!
سوکی
با خود می کشاند
تا در خانه
دوچرخه سوار باد را
صبح، قطار
شب، قطار
سوزنبان در سوت ها سپید می شود
سهیل محمودی «حالا هر دو تنهاییم»
سنگ های هال
اهلی شده اند
عربده کوهستان کجاست؟